بلند شو نوشيدني ه، بذار زمين مزه ست.
بلند شو و بذار زمين، چاي به راه خودش براي گرم کردن قلب.
دم کردن یک گلدان چای، ضخیم و نور شده است ناخودآگاه شیرین؛
انعقاد به بیرون از پنجره نگاه کنید، نه برای دیدن از طریق، فقط رنگ پریده به نظر می رسد؛
صدف خارج از پنجره گره را به چای سبک در دست;
زمزمه به تنهایی، آهنگ یا آهنگ طولانی؛
بگذارید تاونی کمی به قلب گذشته نور دهد تا دنیای گذشته را ببیند.
مقداری چای به دهان، مقداری چای به معده، مقداری چای به استخوان.
چینگ فکر آرام، بخور دادن با توجه به تغییر است.
مزه کردن چای برای دهان دشوار است اما برای قلب آسان است.
در واقع، جایی که در چای مراقبه است، به وضوح در بازتاب خود است.
صد سال زندگی مثل دود چای بیرون است، بعضی ها یک ویسپ عطر می مانند، بعضی ها با باد رانش می کنند.
آرام به عنوان چای، در چشمک زدن از چشم، نه به ذکر است گل های متعدد.
چای سرنوشت خود را دارد، گلدان علت و اثر خود را دارد، رهگذر توافق خود را دارد، همه چیز در جهان باور و ماموریت خاص خود را دارد.
همه گردهمایی، به خاطر گسترش پینگ دیروز، همه از parting، برای پیدا کردن مقصد نهایی است.
مزه چای، این است که طعم خالص، زیبا، دلسوز، ما در چای آرام، چای در مرطوب، آرام به قدیمی تعجب نیست.
نوشیدن چای نیز نوعی تمرین است.
پدر پرسید: «اگر می خواهید مقداری آب بجوشانید و بفهمید که وقتی نیمه راه هستید از چوب تمام شده اند چه؟»
برخی از شاگردان گفتند: سریع برو دنبال هیزم بگرد؛
بعضي ها گفتند قرض بگير؛
بعضی ها می گویند بخرید.
استاد سرش را تکان داد و گفت: چرا کتری را خالی نمی کنی؟
همه چیز همیشه آنطور که باید نیست. این تنها با دست کشیدن از آن یک سود است.